Protestantse Gemeente 'de Eshof' te Hoevelaken
De Protestantse Gemeente "de Eshof" te Hoevelaken behoort tot de Protestantse Kerk in Nederland en staat in de traditie van de kerk in alle eeuwen en alle plaatsen.
We zijn een open en gastvrije gemeente waar iedereen welkom is ongeacht zijn of haar overtuiging, levensstijl of seksuele geaardheid. We willen recht doen aan de pluriformiteit van onze gemeente en hebben geen behoefte slechts één christelijke weg aan te wijzen.
We denken dat de manier waarop we met elkaar omgaan belangrijker is dan wat we precies geloven. We zien ons als een gemeenschap die, in alle bescheidenheid, helpt om een betere wereld op te bouwen en die hoop brengt aan hen die Jezus de minste van zijn zusters en broeders noemde.
De vreemdeling die in uw steden woont. (Deuteronomium 5, 14)
Op maandag 2 maart 2020 was er in 'de Eshof' een samenkomst met de titel: 'Bekend maakt bemind'. Ahmad al Haj, gevlucht uit Syrie, ging in op onze vraag: 'Waarom verlaat iemand huis en haard om in een vreemd land een nieuw leven te beginnen?'Later dat jaar overlegden we samen met een aantal statushouders over hun verwachtingen in Hoevelaken. Dat deden we samen met de Hulpdienst, Welzijnsorganisatie Sigma en afgevaardigden van de Eshof en het Pauluscentrum. Daar ging het over de 'kleine' vragen zoals contact met dorpsgenoten, alleen voelen, praktische hulp om in te burgeren. De Eshof maakte van 'vluchtelingen' een projectthema dat langere tijd concreet zal zijn.
Wat betreft de 'grote' vragen; we denken, dat momenteel niemand nog de vraag hoeft te stellen, waarom iemand vlucht. Na alle nieuwsberichten en getuigenverslagen uit de hel van Syrie of een ander vluchtland kun je op de hoogte zijn. Toch blijft het nodig om te blijven spreken. De eigen (corona)ellende dichtbij huis gaat meestal voor. Begrijpelijk. En het misbruik dat wordt gemaakt van de migratiecrisis overheerst in de discussie. Ook dat vraagt om antwoorden en maatregelen.
In Hoevelaken
Ondertussen komen de mensen om wie het gaat, hier onder ons wonen. Of ze wonen er al lang. Statushouders heten ze. Soms hebben we ze opgemerkt, maar doorgaans leven ze hun eigen leven, op weg geholpen door vormen van (korte-termijn) hulp, vrijwillig of professioneel. Zo gaan ze de vaak moeizame weg van inburgering. Elke vluchteling voelt het aan den lijve: Nederland met zijn regels en afspraken is geen gemakkelijk toegankelijk land. Cultuurverschillen kunnen de afstand nog vergroten; een schapenboer van het platteland in Noord Afrika moet zich verhouden tot goed opgeleide buurtgenoten en zal daardoor snel in zijn veilige schulp kruipen. Heimwee knaagt soms aan zijn hart. Hij wás iemand en nu een niemand. Vluchtelingen doen hier dingen 'fout' en de omgeving is soms onbarmhartig. Genoeg redenen om afstand te houden van twee kanten. En dan die taalbarriere! Nee, ze zijn niet altijd speciaal naar Nederland gevlucht; ze zijn dáár weggevlucht op zoek naar een veilig bestaan. Gelukkig zijn er soms ook lieve buren, die hulp bieden, geduld hebben, stimuleren, vertrouwen opbouwen. Mensen die zien, wat er nodig is voor de kinderen, die even inspringen als het moet; mensen die hen een corrigerende spiegel voorhouden: “Héé, moet je kijken waar je nu mee bezig bent!” Dat zijn de broodnodige contacten voor de lange termijn!
Misschien kunt u zo'n buur zijn, ook al woont u er niet naast.
Ondertussen komen de mensen om wie het gaat, hier onder ons wonen. Of ze wonen er al lang. Statushouders heten ze. Soms hebben we ze opgemerkt, maar doorgaans leven ze hun eigen leven, op weg geholpen door vormen van (korte-termijn) hulp, vrijwillig of professioneel. Zo gaan ze de vaak moeizame weg van inburgering. Elke vluchteling voelt het aan den lijve: Nederland met zijn regels en afspraken is geen gemakkelijk toegankelijk land. Cultuurverschillen kunnen de afstand nog vergroten; een schapenboer van het platteland in Noord Afrika moet zich verhouden tot goed opgeleide buurtgenoten en zal daardoor snel in zijn veilige schulp kruipen. Heimwee knaagt soms aan zijn hart. Hij wás iemand en nu een niemand. Vluchtelingen doen hier dingen 'fout' en de omgeving is soms onbarmhartig. Genoeg redenen om afstand te houden van twee kanten. En dan die taalbarriere! Nee, ze zijn niet altijd speciaal naar Nederland gevlucht; ze zijn dáár weggevlucht op zoek naar een veilig bestaan. Gelukkig zijn er soms ook lieve buren, die hulp bieden, geduld hebben, stimuleren, vertrouwen opbouwen. Mensen die zien, wat er nodig is voor de kinderen, die even inspringen als het moet; mensen die hen een corrigerende spiegel voorhouden: “Héé, moet je kijken waar je nu mee bezig bent!” Dat zijn de broodnodige contacten voor de lange termijn!
Misschien kunt u zo'n buur zijn, ook al woont u er niet naast.
Ontmoeten
Het geven van essentiële spullen, zoals een fiets, kan een vorm van diaconaat zijn. Maar het geven van tijd en deskundigheid is nog mooier. In die ontmoetingen ga je een beetje mee-voelen in hun situatie, leer jij van hen en zij van jou. Soms krijg je toevallig contact, op straat of via kinderen bij school. Een contact organiseren zoals de zondagswandeling in september j.l., kan ook een start zijn. Dan leer je ze kennen. Zomaar beginnen met het leggen van een contact kan ook waardevol zijn, bijvoorbeeld door even de ouders te attenderen op een leuke activiteit in het dorp of in de omgeving; ze ophalen als het zover is. Je beschikbaar stellen om ze erheen te rijden. De weg wijzen naar speeltuin, speelbos of -strand (kasteel Stoutenburg, strand Zeumeren); bordspelletjes doen, of uitleggen hoe ze werken.
Een sportwedstrijd organiseren, van daaruit misschien verder contact en leren zien wat er nodig is. Oppas als ouders noodzakelijk weg moeten. En als je de tijd en de middelen hebt: aanbieden van een uitje per auto of busje. Er is een lijst in de Eshof en op de site, met verschillende mogelijkheden tot hulp en ontmoeting.
Het geven van essentiële spullen, zoals een fiets, kan een vorm van diaconaat zijn. Maar het geven van tijd en deskundigheid is nog mooier. In die ontmoetingen ga je een beetje mee-voelen in hun situatie, leer jij van hen en zij van jou. Soms krijg je toevallig contact, op straat of via kinderen bij school. Een contact organiseren zoals de zondagswandeling in september j.l., kan ook een start zijn. Dan leer je ze kennen. Zomaar beginnen met het leggen van een contact kan ook waardevol zijn, bijvoorbeeld door even de ouders te attenderen op een leuke activiteit in het dorp of in de omgeving; ze ophalen als het zover is. Je beschikbaar stellen om ze erheen te rijden. De weg wijzen naar speeltuin, speelbos of -strand (kasteel Stoutenburg, strand Zeumeren); bordspelletjes doen, of uitleggen hoe ze werken.
Een sportwedstrijd organiseren, van daaruit misschien verder contact en leren zien wat er nodig is. Oppas als ouders noodzakelijk weg moeten. En als je de tijd en de middelen hebt: aanbieden van een uitje per auto of busje. Er is een lijst in de Eshof en op de site, met verschillende mogelijkheden tot hulp en ontmoeting.
VluchtelingenWerk Nijkerk werkt met vrijwilligers. Zij begeleiden – o.a. samen met de Gemeente Nijkerk- de statushouders na binnenkomst ruim een jaar. Daarna moeten ze zichzelf redden, bij voorkeur samen met naasten – dorpsgenoten.
Wim Kraaikamp. Simon Drost. Vrijwilligers VluchtelingenWerk Nijkerk.