Diensten
| zondag 15 september 10:00 uur ds. Ellie Boot + ?/Vredesdienst en startzondag/oec./Eshof Collecten: Vredesdienst PKN en Cantorij |
| zondag 22 september 10:00 uur ds. Ellie Boot Collecten: Voedselbank en BRIES |
Welkom
Zondag 15 september STARTZONDAG
De inleverdatum voor de kopij voor de Rondom van oktober is dinsdag 24 september 2024. Uw bijdragen graag per email op rondomdeeshof@gmail.com
Pastoraat
De predikant van 'deEshof' is
Hierronder een artikel dat infebruari 2023 verscheen in de Stad Nijkerk.
Dominee van de Protestante kerk De Eshof in Hoevelaken, Ellie Boot. De meeste Hoevelakers hebben wel een beeld bij haar. De goedlachse, vaak in minirok gehulde dominee met neuspiercing en ligfiets. Ze is allesbehalve doorsnee en houdt niet vast aan dogma’s en aan regels van hoe het allemaal hoort. Ze is ruimdenkend en oefent liefdevol en vol passie haar vak uit. Weinigen weten van haar onzekerheden en haar worsteling met de kerk. Haar vader was predikant, maar Ellie had als jongere niet veel met de kerk. Inmiddels staat ze 29 jaar op de kansel als dominee van De Eshof. Wat is er onderweg allemaal gebeurd?
SLECHTHOREND Als je haar ziet, komt ze open en zelfverzekerd over. Toch kent ze ook onzekerheid. Openlijk vertelt ze hierover. "Wat velen niet weten, is dat ik al van kinds af aan slechthorend ben. Ik heb als kind al geleerd om hard te werken. Ik moest erg mijn best doen om bij te blijven. Ik hoorde heel veel niet, dingen gingen langs me heen. Ik heb pas hoorapparaten gekregen toen ik in de brugklas zat. Dat heeft ermee te maken dat ik een groot deel van de tijd ben opgegroeid op Curaçao. Daar was nog geen testapparatuur. Toen ik een jaar of 11 was, kwam dat pas. Mijn ouders hebben mij toen laten testen. Er was dus wel een vermoeden.”
Op de vraag hoe Ellie zich al die tijd heeft kunnen redden op school, vertelt ze: "Ik zat altijd vooraan in de klas, en stelde veel vragen aan mijn buurmeisje. Wat is er gezegd, wat is het huiswerk? Altijd dubbelchecken. En daarnaast veel uit boeken leren. Nu ik terugkijk, weet ik zeker dat ik gevormd ben door mijn slechthorendheid. Als kind wilde ik graag met iedereen meedoen en ik moest daar hard voor werken. Als het niet lukte, voelde dat als falen. Ik merk dat ik daar nog steeds wel last van heb. Dat gevoel van falen. Dat is waar ik zoekende ben: mezelf aanvaarden met die slechthorendheid.”
Minirok, neuspiercing en ligfiets: Ellie Boot is alles behalve een doorsnee dominee
geschreven door Manon Meijer, bron: Stad Nijkerk
[NIJKERK] Ellie Boot (59) is geboren in Gapinge, Zeeland. Ze woont samen met Henk Boswijk (59) en heeft drie kinderen. Na vele omzwervingen, zowel in binnen- als buitenland, is ze uiteindelijk terecht gekomen in Hoevelaken. Volgens Ellie is het gras nergens groener dan in Hoevelaken. Waarom? Volgens Ellie heeft Hoevelaken de kerkelijke betrokkenheid van een dorp en de mentaliteit van de stad. Een fijne combinatie, vindt ze.
Dominee van de Protestante kerk De Eshof in Hoevelaken, Ellie Boot. De meeste Hoevelakers hebben wel een beeld bij haar. De goedlachse, vaak in minirok gehulde dominee met neuspiercing en ligfiets. Ze is allesbehalve doorsnee en houdt niet vast aan dogma’s en aan regels van hoe het allemaal hoort. Ze is ruimdenkend en oefent liefdevol en vol passie haar vak uit. Weinigen weten van haar onzekerheden en haar worsteling met de kerk. Haar vader was predikant, maar Ellie had als jongere niet veel met de kerk. Inmiddels staat ze 29 jaar op de kansel als dominee van De Eshof. Wat is er onderweg allemaal gebeurd?SLECHTHOREND Als je haar ziet, komt ze open en zelfverzekerd over. Toch kent ze ook onzekerheid. Openlijk vertelt ze hierover. "Wat velen niet weten, is dat ik al van kinds af aan slechthorend ben. Ik heb als kind al geleerd om hard te werken. Ik moest erg mijn best doen om bij te blijven. Ik hoorde heel veel niet, dingen gingen langs me heen. Ik heb pas hoorapparaten gekregen toen ik in de brugklas zat. Dat heeft ermee te maken dat ik een groot deel van de tijd ben opgegroeid op Curaçao. Daar was nog geen testapparatuur. Toen ik een jaar of 11 was, kwam dat pas. Mijn ouders hebben mij toen laten testen. Er was dus wel een vermoeden.”
Op de vraag hoe Ellie zich al die tijd heeft kunnen redden op school, vertelt ze: "Ik zat altijd vooraan in de klas, en stelde veel vragen aan mijn buurmeisje. Wat is er gezegd, wat is het huiswerk? Altijd dubbelchecken. En daarnaast veel uit boeken leren. Nu ik terugkijk, weet ik zeker dat ik gevormd ben door mijn slechthorendheid. Als kind wilde ik graag met iedereen meedoen en ik moest daar hard voor werken. Als het niet lukte, voelde dat als falen. Ik merk dat ik daar nog steeds wel last van heb. Dat gevoel van falen. Dat is waar ik zoekende ben: mezelf aanvaarden met die slechthorendheid.”
LEVENSLANG PROCES Heeft Ellie zichzelf inmiddels kunnen aanvaarden? "Kijk”, begint ze peinzend, ,"volgens mij is aanvaarden een levenslang proces. Soms lukt dat en soms ook niet. En van het gevoel van falen ligt de oorsprong in mijn jeugd. In de tijd dat mensen nog niet wisten dat ik slechthorend was, kreeg ik op mijn kop als ik iets niet goed deed. Terwijl ik het dan eigenlijk niet had gehoord. Op het moment dat iets mij nu niet lukt, komt dat oude gevoel weer boven.”
MEEDOEN "Wat betreft het gehoor, daar heb ik nog steeds een weg in te vinden. Ik heb bijvoorbeeld volgende week drie studiedagen met elf mensen. In de loop van de dag word ik dan heel moe en komt er een soort van knellende band om mijn hoofd, omdat ik heel hard zit te werken om alles te kunnen volgen. Ik gebruik dan wel mijn apparatuur. Ik heb een speciale vergadermicrofoon, en een halsmicrofoon die ik om kan doen bij degene die spreekt. Maar desondanks mis ik veel, met name de medeklinkers. Die plak ik er in mijn hoofd altijd aan vast. Dat gaat ongemerkt. Ik hoor mezelf ook niet duidelijk praten. Ik hoor mijn s-en en t’s ook minimaal. Ik weet dat ik ze uitspreek, maar of ik ze helemaal goed uitspreek, weet ik niet. Als ik te vol loop in mijn hoofd, dan is de afspraak dat ik even afhaak en voor mezelf kies en de stilte zoek. Maar dat vind ik heel lastig, want dan mis ik weer iets. En ik wil graag meedoen”, vult ze lachend aan.
THEOLOGIE Als jongere had Ellie weinig met de kerk en had ze zeker geen ambities om dominee te worden. Wat is er onderweg veranderd? "Ja, hoe is dat gelopen, he?”, lacht Ellie. "In de periode dat ik in Amsterdam woonde, ben ik theologie gaan studeren. Ik wilde iets met geschiedenis, psychologie, sociologie en met talen. Niet mezelf op één richting vastpinnen. Ik wilde weten wat waar was, ik wilde weten wat we konden weten. Wat kan ik weten? Daarom ben ik theologie gaan studeren.”
In die tijd veranderden er een aantal dingen. "Ik ben op een gegeven moment, als onderdeel van de studie, de predikantsopleiding gaan doen. Ik dacht, straks ben ik afgestudeerd en heb ik helemaal geen beroepsmogelijkheid. Dus laat ik die deur in ieder geval openhouden. Je weet maar nooit. En dat ik niets met de kerk had, zat met name in het gegeven dat ik niets had met ouderwetse theologie, met het instituut kerk en met regeltjes van hoe hoor je je te gedragen.”
TEKSTEN "In die periode kwam ik wel eens in de kerk waar Huub Oosterhuis voorging, de Ekklesia kerk. Dat was een beetje een studentenclub waar prachtige liederen werden gezongen. Liederen met teksten van Huub Oosterhuis, door verschillende componisten op muziek gezet. Prachtig. En in die teksten kon ik mij over het algemeen wel vinden. Het was een andere manier van geloven. Andere mogelijkheden. De liederen waren voor mij vooral een tastend en zoekend leven. Ik had niet zo veel met zekerheden. En daarmee bedoel ik dat je zeker weet dat God bestaat, of dat Jezus heeft bestaan. Of dat alles precies zo is gebeurd als in de bijbel staat. Ik dacht toen: Ik moet maar geen dominee worden als ik dat allemaal niet geloof.”
Toen Ellie stage ging lopen in Koog aan de Zaan, ontmoetten ze daar predikanten die ook ‘twijfelaars’ waren. ,"Ik had mooie gesprekken met ze en kon ze vrijuit vragen wat hen bindt met de kerk. Daar vertelden ze over en het bleek dat zij ook zoekende waren. Ook aan het tasten. Het niet weten en er toch bij horen, de gemeenschap zoeken. Dat raakte mij. Dat was hoe ik er ook over dacht, dus daar is het gaan kriebelen.”
GRAS NERGENS GROENER Uiteindelijk kwam je na vele omzwervingen terecht in Hoevelaken. Waarom Hoevelaken? "Ja, bijzonder he?”, glimlacht Ellie. "Toen ik klaar was met mijn studie in Amsterdam, was er een vacature in Hoevelaken voor De Eshof. Ik weet nog dat ik dacht: Dit is echt een lot uit de loterij. Qua profiel, soort gemeente en het profiel van de predikant. In eerste instantie werd ik het niet. Het werd iemand anders. Uiteindelijk zei hij af en werd ik alsnog gekozen. En nu ben ik hier al bijna 29 jaar predikant.”
"Voor mij is het gras nergens groener dan in Hoevelaken”, glimlacht Ellie. ,,Ik voel me hier zo goed. Hier heb ik het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben. Dat het geen controversieel ding is dat ik niet getrouwd bent, dat ik op een ligfiets rijd. Ik krijg hier veel goodwill.”
Wat en wie is God en het geloof voor Ellie? "Voor mij is het menselijk contact toch wel het wezenlijke, wat zin geeft aan het leven”, vertelt Ellie bevlogen. "Dus ik zit dan toch wel op een goede plek als predikant”, lacht ze. "Ik vind het belangrijk dat ieder mens mag zijn wie hij wezenlijk is. Wanneer je jezelf bent en jezelf kunt aanvaarden met alles wat in je is en de ander ook, dan is God daar. Dat is iets van God. God bestaat wanneer hij gebeurt.”
En het geloof? "Voor mij is geloof het vertrouwen dat ik niet in mijn eentje ga. Dat er hoe dan ook meer is dan wij kunnen weten.”
Bekende Hoevelakers. Ze hebben allemaal iets betekend voor het dorp en voor de inwoners. Als je hun naam noemt, gaat er bij de meeste mensen een lampje branden. Maar wie zitten er achter deze bekende namen en gezichten? In de rubriek ‘Wereldberoemd in Hoevelaken’ gaat de Stad Nijkerk langs bij deze Hoevelakers om een kijkje te nemen in hun kleurrijke leven. Kijk op www.stadnijkerk.nl voor meer verhalen in deze serie.