Op donderdag 11 maart overleed Jan den Hartog in het hospice van Nijkerk, waar hij op dat moment verbleef. Hij is 73 jaar oud geworden.

Twee jaar geleden werd bij hem een hersentumor vastgesteld. Na een operatie werd gehoopt dat hij nog één keer alle seizoenen zou kunnen meemaken. Dat ene jaar is uitgegroeid naar twee jaar: na een tweede hersenoperatie was hem een tweede jaar vergund.  

Voor het grootste deel was het een goede tijd. Maar het laatste half jaar werd het steeds moeilijker, zowel voor Jan zelf als voor zijn vrouw, hun zoon en schoondochter. De laatste maanden kon Jan niet meer thuis verzorgd worden. Hoewel Jan er moeite mee had naar het hospice te gaan, stak hij de loftrompet over de zorg in Nederland: hij kwam naar zijn zeggen niets tekort. Het was vooral het mentale proces van achteruitgang dat zwaar was.

Hij was sinds 1974 getrouwd, volgens Jan één van de beste keuzes die hij ooit in zijn leven heeft gemaakt. Samen kregen ze een zoon.

Jan was een rustige en evenwichtige man. Iemand met een nuchtere kijk op de dingen die scherpzinnige vragen kon stellen. In zijn werkzame leven werkte hij bij de Pon Dealer Groep, waarvoor hij veel van huis was. Toen het werk in de avonduren geen inspanning meer van hem vroeg, pakte hij zijn afgebroken rechtenstudie weer op en rondde die af. De rechtenstudie paste bij hem, al denk ik zelf dat ook theologie bij hem had gepast: hij had een onderzoekende geest en was altijd benieuwd naar antwoorden op de vraag waarom de dingen zo zijn zoals ze zijn. Hij kreeg een baan aangeboden op een advocatenkantoor, maar vond het te laat om een nieuwe carrière op te pakken – tot zijn eigen spijt. Hij heef zijn expertise echter wel kunnen gebruiken. Onder andere voor een bakker die dreigde uit een winkelcentrum verdreven te worden door projectontwikkelaars, hulp die hij pro deo aanbood.

Veertien jaar lang trokken Jan zijn vrouw regelmatig naar een huis op het platteland in Italië. Ze hielden beiden van wandelen en skiën en vonden bij Aosta mogelijkheden voor beide.

Hoewel Jan geen kerklid was, steunde hij zijn vrouw in al haar activiteiten voor de kerk en was hij ook zelf betrokken. Een Bijbelboek dat hem aansprak, is het boek Prediker. ‘Voor alles is er een tijd,’ zegt de Prediker. ‘Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen; een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken; een tijd voor oorlog en een tijd voor vrede.’ Die nuchterheid beviel Jan. Tegen zijn eigen ziekte keek hij ook nuchter aan. Het was zoals het was, daar had hij het mee te doen. Wat niet betekent dat het loslaten van vrouw, hun zoon en schoondochter en van het leven hem makkelijk viel.

Op donderdag 18 maart hebben we afscheid van Jan genomen in een dienst in de Eshof. Daarna hebben we hem naar zijn graf op de Algemene Begraafplaats gebracht.

Aan zijn vrouw, hun zoon en schoondochter en aan ieder die Jan mist wensen we van harte toe dat de goede herinneringen aan Jan mogen troosten in moeilijke momenten.