Wat komt er zoal langs, in het werk van een predikant?
In dit weblog wil ik daar iets over schrijven. Mijn streven is om (tenminste) elke week een stukje toe te voegen. Dat kan gaan over een gebeurtenis zoals een activiteit van vorming en toerusting, een kerkdienst, een ontmoeting ; maar het kan ook een gedachte zijn, of een citaat dat me aanspreekt. Als ik er een afbeelding of een foto bij heb, zal ik die erbij zetten.
Ik wens iedereen veel leesplezier
Wil je reageren? Stuur een mail naar predikant@pgdeeshof.nl of bel mij op 033 258 0631.
Van de redactie: Het lukt Ellie even niet om de log bij te houden, daarom hebben we, in overleg, de "In Herinnering" ergens anders ondergebracht.
Maandagmorgen, half tien. De vrijwillige schoonmakers hebben er al zeker een uur werk op zitten. Jan Beitler is er vandaag ook: hij ruimt zwerfvuil rond de Eshof op. Er wordt hier rond het gebouw kennelijk aardig wat rondgehangen in het weekend. Waar je als lid van het college van kerkrentmeesters al niet op moet letten!Met Annie Schuurman drinkt de ploeg koffie. Annie zorgt voor een plak ontbijtkoek erbij. Het laatste nieuws uit het dorp wordt doorgenomen.
Zomaar wat gedachten.Na de bevrijding uit Egypte ging Israël de woestijn in.
Na zijn doop, waarbij een stem uit de hemel klonk die zei: “Dit is mijn geliefde Zoon, in hem vind ik vreugdeâ€, werd Jezus door de Geest de woestijn in geleid.
Zou dat iets zijn wat bij een mensenleven hoort? Wordt een ervaring van euforie vaker gevolgd door woestijn? Horen ze misschien zelfs bij elkaar, als twee kanten van dezelfde medaille?
Lieve Anne,
Alweer een tijdje geleden schreef je me een brief. Helemaal zelf! Je kunt al goed schrijven!
Je stelde daarin de vraag: “Waarom moet je altijd amen zeggen?†Ik ga proberen je daar een antwoord op te geven.
Wist je dat als je ‘amen’ zegt, je eigenlijk een buitenlandse taal spreekt? Amen is een woord dat uit de Bijbel komt. Een groot deel van de bijbel is in een heel oude taal geschreven. Die taal heet Hebreeuws. ‘Amen’ betekent: ‘zo is het’. Of: ‘dat het zo mag zijn’.
Met Annahes en Anneke is een flinke groep kinderen aan het oefenen voor de kerstviering van 24 december, om 19.00 uur in De Eshof. Het kinderkoor krijgt daarin een grote rol. Heel veel succes allemaal, ik ben erg benieuwd hoe het gaat klinken!
Vorige week was ik te gast bij de basiscatechese. Een erg leuke ervaring. We sturen de ouders na afloop van de les een verslag; hier onder volgt het mijne van deze liturgische les:We begonnen met het vaste ritueel: het aansteken van de kaars. Wat is het leuk om te zien hoe gretig deze kinderen vaste gewoontes uitvoeren. Joran wist al dat hij aan de beurt was en hij zat ruim van tevoren klaar met de vlammenwerper. Waarom dit licht? vroeg Lieske. Als teken dat God bij ons is, zei Joran zonder enige aarzeling.
Daarna vroeg Lieske wie er mee zou willen doen in de kinderkerstviering door er een tekst of een gebed voor te lezen. Liselotte, Sanneke en Nikita wilden wel. Ze vragen thuis of ze erbij kunnen zijn. (De viering begint om 19.00 uur en is op zaterdag 24 december.)
Vrijdag 28 oktober - samenloop
Soms komen dingen zo wonderlijk bij elkaar.
Komende zondag gedenken we de gestorvenen van het afgelopen jaar. Eén van de klassieke lezingen bij deze gedachtenis is Openbaring 7,9-17 – een tekst die eindigt met de troostende zin “En God zal alle tranen uit hun ogen wissen.†Daarnaast koos ik enkele weken terug voor de lezing van 2 Samuël 12,16-25 uit de profetie. In dat verhaal bidt en vast David omdat zijn buitenechtelijke zoon ernstig ziek is. De jongen overlijdt. Zodra David dit hoort, beëindigt hij zijn vasten en keert terug naar het gewone leven. Zijn vrienden begrijpen dit niet. Moet hij niet vasten en rouwen om de dood van zijn zoon? David legt hen uit: “Toen het kind nog leefde, vastte ik en stortte ik tranen. Ik dacht: Wie weet is de HEER me genadig en blijft het kind in leven. Maar nu het dood is, wat zou ik nu nog vasten? Daarmee kan ik het toch niet terughalen. Ik ga naar hem toe; hij komt niet terug bij mij.†Of, met andere woorden: ik moet verder, met dit droevige verdriet.
Iris Doornekamp schreef me weer een mooie brief. Ze schrijft:Lieve Iris,
Wat leuk dat jouw lievelingsverhaal dat van de opstanding van Jezus is!
Je vraagt wat mijn lievelingsverhaal is. Poe, dat vind ik geen makkelijke vraag. Ik heb er geloof ik niet zomaar één. Soms is het dit verhaal, dan weer dat.