Op zaterdagavond 16 januari overleed Mannes van Deuveren - onder ons bekend als Max. Hij werd 87 jaar oud. Zijn einde kwam plotseling. 's Morgens vroeg op 16 januari was hij benauwd en werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek hij een forse longontsteking te hebben. In de loop van de dag verslechterde zijn situatie en op de avond van dezelfde dag is hij overleden.
Max was getrouwd is hij meer dan 65 jaar samen met haar geweest. Ze kregen vier kinderen, onder wie een pleegdochter. In de loop van de jaren zijn er vijf kleinkinderen en acht achterkleinkinderen bij gekomen. Een groot verdriet in hun leven was het overlijden van twee dochters.Één in 1989 en de ander in 2015.

Max was in zijn werkzame leven docent Duits en economie. Kennis overdragen was voor hem een roeping en een passie, hij deed het zijn hele leven lang en kon geweldig vertellen.

Maatschappelijk was Max in de loop van zijn leven heel actief. Niet voor niets heeft hij een onderscheiding ontvangen voor al het werk in dienst van de gemeenschap dat hij in zijn leven heeft gedaan. Zo is dankzij Max en Kees van Duijn De Lindenhof gebouwd. Samen richtten ze de WOH (Woongroep Ouderen Hoevelaken) op: een woongroep waarin het naar elkaar omzien centraal stond. De uitvoering vroeg een lange adem, maar het plan is uiteindelijk geslaagd.

Ook in de Stichting Historisch Hoeflake was Max actief. En in de kerk heeft hij in de loop van de jaren heel wat functies vervuld. Zo stond hij aan de wieg van het ontstaan van de Buitengewone Wijkgemeente in Wording, wat later de Eshofgemeente is geworden.

Toen Max belijdenis deed, kreeg hij woorden mee uit de brief van Paulus aan de christenen in Filippi: ‘Ik ben ervan overtuigd dat hij die dit goede werk bij u begonnen is, het ook zal voltooien op de dag van Christus Jezus.’ (Fil 1,6) De woorden hebben hem zijn hele leven vergezeld. Hij hoorde er een belofte in: ook aan hem was God ‘dit goede werk’ begonnen; Max probeerde zoveel hij kon God in zijn leven zichtbaar te maken. En ook voor hem zou er een voltooiing zijn – hoe je je die ook maar mag voorstellen. ‘Misschien zie ik de meiden wel weer, op wat voor manier dan ook,’ zei hij.

Op zaterdag 23 januari was er in de Eshof een dankdienst voor zijn leven. Wim Jan had van tevoren enkele liederen ingezongen en opgenomen. Ze waren prachtig om naar te luisteren. ‘Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om mij heen geslagen, zo is mijn God’ – in dit geloof vonden Max en zijn vrouw elkaar. Ook zong Wim Jan woorden uit de requiemmis op muziek van Gabriel Fauré: Pie Jesu Domine, dona eis requiem sempiternam (lieve Heer Jezus, geef hun eeuwige rust).

Hierna is Max begraven op de Algemene Begraafplaats in de grafkelder die nog door zijn vader is gemetseld.

We wensen zijn vrouw, zijn kinderen, de kleinkinderen en achterkleinkinderen en ieder die Max mist heel veel sterkte toe.